Dit stuk kwam ik tegen in de Telegraaf. Het gaat over maagzuurremmers. Mijn vrouw Selma Eikelenboom-Schieveld wordt de laatste tijd wel afgeschilderd als “anti-medicijnen” maar dat is te kort door de bocht. Er zijn veel aandoeningen en ziektes die echt behandeld moeten worden met medicijnen. Maagzuur kan heel vervelend zijn en het is begrijpelijk dat men naar een pil wil grijpen. Probleem is dat de (zware) maagzuurmiddelen wel werken, maar dat zij forse bijwerkingen met zich mee kunnen brengen. Verder worden dit soort middelen vaak vele jaren achtereen geslikt door gebruikers, wat ook weer risico’s met zich meebrengt. Waar wij voor zijn is een common sense benadering. Is het middel erger dan de kwaal? Dit is een goede vraag die iedere patiënt en dokter zich moet stellen. De artsen uit het artikel vinden dat artsen zware medicijnen te makkelijk voorschrijven. Dat is ook onze ervaring en dat geldt dan voor alle medicijnen. Kinderen allerhande amfetamine-achtige preparaten voorschijven omdat zij druk zijn is te zot voor woorden. Een typisch geval waarbij het middel, in de meeste gevallen, erger is dan de kwaal. Vaak hebben patiënten niet door dat “nieuwe aandoeningen” worden veroorzaakt als gevolg van bijwerkingen van medicijnen die zij gebruiken. Zo wordt de ADHD patient “opeens” bi-polair en vervolgens depressief.  Verder zouden mensen die zware en potentieel gevaarlijke medicijnen krijgen voorgeschreven, zoals anti-depressiva, getest moeten worden op hun CYP’s. Er kan dan worden bepaald of een patiënt het medicijn wel goed kan omzetten, zonder extreme bijwerkingen.

Tagged Antidepressiva, CYP450, Richard Eikelenboom, Selma Eikelenboom